فیلم بانو؛ بزنگاه سقوط

داریوش مهرجویی بانو را پس از موفقیت همه‌جانبه هامون جلوی دوربین برد؛ فیلمی که بعدها خیلی‌ها (از جمله خود مهرجویی) از آن به‌عنوان نوعی هامونِ زنانه نام بردند. این فیلم شروع دوره‌ای از سینمای مهرجویی بود که در آن زنان نقش کلیدی را ایفا کردند؛ دوره‌ای که با ۳ فیلم سارا، پری و لیلا ادامه پیدا کرد. با این وجود سرنوشت بانو با هامون کاملا متفاوت بود. اگر هامون هم اقبال تماشاگران را به‌دست آورد، هم توجه منتقدان را به خود جلب کرد و هم حتی با تکیه بر مسائلی همچون توجه به مفهوم علی‌خواهی از سوی نمایندگان نگاه رسمی در جشنواره فیلم فجر مورد ستایش قرار گرفت، بانو در آستانه نمایش در دهمین دوره جشنواره فیلم فجر به محاق توقیف رفت. در پستو نهان ماندنِ فیلم تا سال 1377 به طول انجامید؛ زمانی که موجی از فیلم‌های توقیفی دوره‌های قبل مجوز نمایش به‌دست آوردند. اما دیگر برای جریان‌سازی دیر شده بود -هرچند امروز خیلی‌ها بانو را یکی از آثار شاخص داریوش مهرجویی قلمداد می‌کنند-. در این مطلب نگاهی به چکیده مباحثی انداخته‌ایم که در زمان اکران عمومی فیلم بانو در مورد این فیلم مطرح شد.

نوشته فیلم بانو؛ بزنگاه سقوط اولین بار در فیلیموشات. پدیدار شد.